Ruediger: W Rzymie czuję się bardzo dobrze

Antonio Ruediger, który wrócił do reprezentacji Niemiec i wystąpił w sparingowym meczu z Anglią, udzielił wywiadu dla portalu sportbuzzer.de.

Zeszłego lata poczułeś się bardzo źle z powodu urazu więzadła krzyżowego, zaraz przed startem Euro 2016. Co myślałeś?

- Mistrzostwa Europy we Francji byłby moim pierwszym wielkim turniejem. To był bardzo gorzki ból. Dopiero co przyjechaliśmy do Evian, naszej kwatery głównej w czasie mistrzostw. Od razu pomyślałem: "Świetnie. To koniec".

Euro oglądałeś z kanapy...

- I nie byłem w domu, w Rzymie, ale z Klausem Ederem, naszym reprezentacyjnym fizykoterapeutą, w Regensburg, aby przejść rehabilitację. Stamtąd oglądałem mecze Niemiec.

Wróciłeś do gry w Romie dopiero 141 dni po kontuzji. Jak udało ci się wrócić w tak krótkim czasie do formy?

- Czas rehabilitacji był dla mnie ciężki. Widziałem moich kolegów z zespołu Romy trenujących na boisku, z kolei ja musiałem chodzić na siłownię. Przyjeżdżałem o dziewiątej i przechodziłem leczenie i potem do trzech godzin treningu siłowego. Potem obiadu i znowu do trzech godzin pracy. I tak praktycznie każdego dnia. 

Od 2015 roku grasz we Włoszech. Jakie są największe różnice miedzy Serie A i Bundesligą?

- Włoska liga jest trochę dalej, jeśli chodzi o szybkość gry. Liga niemiecka jest jednak znacząca, tak jak włoska. Jeśli jednak mówimy o taktyce, Włochy są numerem jeden.

Możesz wyjaśnić?

- Rzadko są mecze w Serie A na wysokim poziomie technicznym. W Romie spędzamy do półtora godziny na analizach wideo. Na boisku treningowym często koncentrujemy się przez godzinę na taktyce. Z pewnością są bardziej emocjonujące rzeczy, ale również to pomaga.

Jesteś w stanie sobie wyobrazić twój powrót do Bundesligi?

- Dorastałem w Niemczech, to mój dom. Mogę sobie wyobrazić, że pewnego dnia wracam do gry w Bundeslidze, jednak w Rzymie czuję się bardzo dobrze.

Jakie masz relacje ze swoim kolegą z drużyny Francesco Tottim? Jest legendą w Rzymie...

- Dla mnie siedzenie obok Tottiego stało się normalnym. Mogę też z nim rozmawiać o włoskiej piłce. Czasami jednak, gdy patrzę na Tottiego, myślę: "Łał, to Totti, siedzi przede mną". To zdarza mi się bardzo często.

Co ci się podoba w Rzymie?

- Rzym jest wielki. Masz czas na zrobienie wielu rzeczy, jedzenie jest świetne. Jedynie czasami wolałbym nieco więcej prywatności.

Co masz na myśli?

- Włoscy fani są bardzo gorący. Bardziej niż w Niemczech. Gdy chodzę po mieście, Berlinie, ludzie na ulicach mnie rozpoznają, dlatego proszą uprzejmie czy mogą zrobić ze mną zdjęcie. W Rzymie jest inaczej. Tutaj fani mają jeszcze więcej pasji. Ponadto często zmieniają nastroje. Jednego dnia czujesz się kochany, po porażce mniej.

Rasistowskie okrzyki?

- Szkoda, że zdarza się to nadal w 2017 roku, ale byłym głupi, gdybym zareagował.

Zdarzyło ci się coś podobnego w derbach w Niemczech?

- Nigdy.

W życiu musiałeś walczyć z rasizmem?

- Nie. Moje miasto jest bardzo wielokulturowe. Dojrzewałem z ludźmi pochodzącymi z każdego zakątka świata. Niemcy, Arabowie, Azjaci. Wszyscy byliśmy zawsze razem.

Twoja rodzina jest ze Sierra Leone. Byłeś tam kiedykolwiek?

- W trakcie zimowej przerwy udałem się tam po raz pierwszy. To było dla mnie ważne. Zwłaszcza po fatalnej kontuzji, aby uwolnić głowę. Sierra Leone dało mi impuls na drugą część sezonu.