Pellegrini: Roma To Wszystko

"Kiedy miałem 16 lat, odkryto, że coś jest nie tak z moim sercem. Robiliśmy badania lekarskie, jak co roku w lipcu w sektorze młodzieżowym Romy. Zawsze wchodzisz myśląc, że to potrwa godzinę lub więcej, a potem będziesz mógł wrócić na boisko. Byliśmy dziećmi, pełnymi energii i zdrowia.

Tym razem jednak od razu wiedziałem, że dzieje się coś dziwnego. W ciągu ostatnich kilku tygodni bardzo łatwo się męczyłem. Wchodząc po schodach, brakowało mi tchu. To było tak, jakby moje ciało postarzało się w ciągu tygodnia. W końcu zostałem w gabinecie lekarskim na trzy godziny. Powiedzieli mi, że mam zbyt wiele nieregularnych uderzeń serca.

Wszyscy miewamy je od czasu do czasu, ale nie tak często. Moje bicie serca było 20 razy bardziej nieregularne niż normalnie. Powiedzieli mi, że mam jakąś arytmię. Zapytałem lekarzy, co mogę zrobić. Powiedzieli, że powinienem przestać grać na sześć do ośmiu miesięcy i wtedy ocenimy sytuację. Więc nie ma biegania, nie ma treningów, nie ma piłki nożnej. Nie ma Romy.

Zawsze byłem optymistą, ale ten okres był naprawdę trudny. Nie mogłem zrobić nic poza jednym: słuchać swojego serca. Każdej nocy starałem się zrozumieć częstotliwość moich nieregularnych uderzeń serca. Siadałem na łóżku i czekałem na absolutną ciszę, a potem zamykałem oczy i liczyłem uderzenia.

Uderzenie ... uderzenie ... uderzenie....

Stałem się swoim własnym lekarzem. Codziennie robiłem sobie badania kontrolne. Spędziłem cztery miesiące czekając, modląc się i mając nadzieję, że nieregularne bicie serca jakoś ustąpi. Aż pewnego dnia arytmia zniknęła. Tak po prostu, ni stąd ni zowąd. Nie spodziewałem się tego, bo lekarze powiedzieli, że powinienem odpoczywać jeszcze przez co najmniej dwa miesiące. Czy ja oszalałem?

Sądziłem że nie ponieważ teraz znałem bicie swojego serca bardzo dokładnie. Mogłem to stwierdzić. Byłem tego pewien. Na drugi dzień znowu słuchałem. Brak arytmii. Trzeciego dnia nadal nic. Mogłem teraz wchodzić po schodach bez poczucia, że właśnie zdobyłem Mount Everest. Czwartego dnia zadzwoniłem do rodziców. Chciałem się jeszcze raz przebadać.

Poszliśmy do lekarzy, a oni powiedzieli: "Nic ci nie jest". Ta sama diagnoza, co dr Pellegrini. I dwa najsłodsze słowa, jakie kiedykolwiek usłyszałem. Wkrótce znalazłem się z powrotem na boisku na pierwszym treningu. Byłem bardzo zmotywowany. Mógłbym biec bez końca. Chciałem biegać od bramki do bramki. Naprawdę, na własną rękę mógłbym najechać na mały kraj. Ból zniknął. Wróciłem!

Co się stało w moim pierwszym meczu? Złamałem piątą kość śródstopia. Wypadam na sześć tygodni!!! Niewiarygodne... Szczerze mówiąc, to była o wiele łatwiejsza sytuacja do opanowania niż arytmia. I tak w ciągu tych czterech miesięcy wydarzyły się dla mnie wielkie rzeczy. Bardzo wydoroślałem. Poznałem Weronikę, która jest teraz moją żoną i matką dwójki moich dzieci.

I w końcu to wszystko przekonało mnie jeszcze bardziej, że futbol to wszystko, czego pragnę. Zawsze potrzebowałem czegoś na swojej drodze. Kiedy byłem dzieckiem, dawali mi zabawkowe samochody, rzucałem je na ziemię i kopałem. Nigdy się nie męczyłem. Kiedy byłem w akademii młodzieżowej, grałem trzy mecze w każdy weekend. Ale teraz, po tym wszystkim, przez co przeszedłem, byłem zdeterminowany, by spędzać każdą minutę każdego dnia, próbując zostać piłkarzem. Nie chciałem myśleć: cholera, mogłem się bardziej postarać, mogłem dać z siebie więcej.

Teraz bardziej niż kiedykolwiek wiedziałem, czym może być życie bez piłki nożnej. Poza tym, grałem dla Romy. Czy rozumiesz, co to oznacza? Czy rozumiesz, jakie to ważne dla dzieciaka, który dorastał w Cinecitta? Nie chodziło o pracę, hobby czy karierę. Dla mnie gra dla Romy była... wszystkim. Kiedy miałem pięć lat, chodziłem na Stadio Olimpico z moim ojcem i kłóciłem się z innymi kibicami za każdym razem, gdy musiałem pójść do łazienki. Widziałem jak gra Totti. Widziałem część sezonu Scudetto z Capello.

Kiedy po raz pierwszy założyłem buty, marzyłem o tym, żeby wybiec przed kibicami na Olimpico. Pewnego dnia, gdy miałem osiem lat, ojciec powiedział mi, że Roma wysyła skautów, aby mnie obserwowali. Myślałem, że żartuje, ale potem wezwali mnie na testy. Trenowałem z ich najmłodszą drużyną przez pięć miesięcy, mimo że byłem o rok młodszy od wszystkich. Ponieważ w Trigorii przebudowywano boiska, trenowaliśmy na Longarinie. Dojazd zajmował godzinę, więc jadłem i przebierałem się w samochodzie. Kiedy dojeżdżaliśmy na miejsce, wyskakiwałem z niego i biegłem prosto na boisko. To było najlepsze wejście piłkarza, jakie kiedykolwiek widziałem poza tym na Olimpico.

Nie miałem pojęcia, co się będzie działo od tego momentu. Gdy tylko zakładasz koszulkę Romy, reprezentujesz coś, co jest większe od ciebie. Zwłaszcza, gdy trafia się do pierwszej drużyny. Dla mnie to była powolna i stała droga, aby się tam dostać, ponieważ drużyny młodzieżowe trenują blisko seniorów i kiedy zawodnik jest kontuzjowany, zawsze powołują jakiegoś młodzieńca. Kilka razy to byłem ja. Więc opuściłem obóz Primavery i wyruszyłem w tę wielką trasę.

Następnie w marcu 2015 roku graliśmy w Latinie ćwierćfinał Ligi Młodzieżowej przeciwko Manchesterowi City. Pamiętam to dobrze z dwóch powodów: 1) strzeliłem wspaniałą bramkę z dystansu i wygraliśmy. 2) Później usłyszałem, że był tam Rudi Garcia i powiedział, że wkrótce będę gotowy do gry w pierwszej drużynie.

Kilka dni później zostałem powołany do pierwszej drużyny na wyjazdowy mecz z Ceseną. W dniu meczu przygotowywaliśmy się w hotelu - a Rudi wpadał do naszych pokoi przed wyjazdem, aby udzielić nam ostatnich instrukcji. Obrońcom mówił, jak mają kryć napastników, czy coś w tym stylu. Pomocnikom mówił, jak prowadzić grę. Napastnikom, gdzie mają biegać. A dzieciakom mówił: "Bądźcie gotowi. Nigdy nie wiadomo..."

Był bardzo inteligentny. Mimo, że wiedzieliśmy, że raczej nie wejdziemy, chciał żebyśmy byli gotowi. Przed meczem z Ceseną powiedział mi jednak coś innego. "Bądź gotów. Bo dzisiaj..." To było wszystko, co powiedział.

Byłem spięty i podniecony. Poczułem ciężar na swoich barkach. To była Roma. Prawdziwa Roma. Teraz mogłem pomóc drużynie - i tak też się stało. Na początku drugiej połowy Rudi kazał mi się rozgrzać. Wygrywaliśmy 1-0 dzięki bramce De Rossiego - który, nawiasem mówiąc, zawsze był dla mnie kimś więcej niż kolegą z drużyny: punktem odniesienia, gdy byłem młody i kimś, z kim pozostałem blisko. Tak czy inaczej, nie był to dla nas mecz towarzyski, ponieważ nie wygraliśmy w lidze od pięciu spotkań. Potrzebowaliśmy tych trzech punktów, ale, nie wiem dlaczego, zdenerwowanie opadło. Kiedy zostałem wezwany do wejścia, to tak jakby mój umysł w jakiś sposób przeszedł na autopilota. Przebierz się, załóż ochraniacze i wchodź na boisko.

Kiedy wszedłem na boisko jako zawodnik Romy, cóż... jedyny sposób, w jaki mogę to opisać, to że w ciągu tych 23 minut przeżyłem 10 lat. Nagle znalazłem się na trybunach Olimpico z moim ojcem. Grałem trzeci mecz w weekend. Siedziałem na łóżku i sprawdzałem bicie swojego serca. Słuchałem moich rodziców, którzy prowadzili mnie wzdłuż Via di Trigoria, mówiąc mi, pół żartem, "Ile razy szliśmy tą drogą?".

Cóż, bardzo dużo. Sznurowałem buty marząc o tym, by zostać piłkarzem Romy. A teraz biegałem z pierwszą drużyną. Byłem tam. Cóż za wspaniała historia.

Wciąż jestem bardzo wdzięczny Rudiemu za to, że dał mi tę szansę. Zawsze było między nami wiele wdzięczności i szacunku, a dziś nadal mamy świetne relacje. Prawdą jest jednak, że w tamtym czasie nie byłem jeszcze gotowy na regularną grę w pierwszym zespole. Dlatego w 2015 roku, gdy miałem 19 lat, udałem się na dwa lata na wypożyczenie do Sassuolo. To był pierwszy raz, kiedy mieszkałem z dala od domu. Kiedy wróciłem, byłem nie tylko o wiele dojrzalszy. Czułem też odpowiedzialność, by sprostać wielkości Romy. Klub, miasto, historia... to wszystko wymaga od ciebie tak wiele. Musisz zorganizować swoje życie wokół tego. Potrzebujesz pewnego zachowania, pewnej postawy. A jeśli tego nie masz - ciao.

Jeden z momentów, z których jestem najbardziej dumny, miał miejsce podczas sezonu 2017/18 Ligi Mistrzów. Od początku czuliśmy, że możemy zrobić coś wyjątkowego, ponieważ wygraliśmy grupę, w której znalazły się Atlético Madryt, Qarabağ i Chelsea. Po prostu mieliśmy to przekonanie. Nawet w ćwierćfinale, kiedy przegraliśmy 4-1 z Barceloną, nie straciliśmy wiary. Bądźmy sprawiedliwi, nie zasłużyliśmy na stratę czterech goli. Podarowaliśmy im dwie bramki samobójcze, a pozostałe dwie były również szczęśliwe. Ale kiedy Edin zdobył bramkę, która wydawała się być pocieszeniem, czuliśmy, że dostaliśmy koło ratunkowe.